Zbigniew Pilawski syn Aleksandra i Klementyny z Paprockich urodził się 22 czerwca 1922 roku w Lublinie. Tu spędził najmłodsze lata. Z chwilą, gdy jego ojciec przeszedł na emeryturę wojskową, rodzina przeniosła się do Rudnika nad Sanem i zamieszkała w dużym drewnianym domu z sadem przy ulicy Wałowej 4. Ojciec podjął pracę jako urzędnik bankowy, a syn kształcił się w miejscowej szkole powszechnej. Po jej ukończeniu kontynuował naukę w Gimnazjum w Nisku. Tu zetknął się z Drużyną Harcerską im. Stefana Czarnieckiego. Harcerskie ideały pochłonęły Go i zaowocowały organizacją na terenie Rudnika zastępu harcerzy. Początkowo zastęp ten, choć realizował program wychowania harcerskiego, oderwany był od sieci organizacyjnej harcerstwa. Wkrótce, dzięki Bronisławowi Cmeli (nauczycielowi działającemu w harcerstwie) rudniccy harcerze weszli w skład Hufca Harcerzy w Stalowej Woli i zostali zarejestrowani w Kwaterze Głównej ZHP. Drużynowym został Zbigniew Pilawski. W ciągu pięciu miesięcy przygotował całą drużynę do przyrzeczenia harcerskiego- pierwszego w historii Rudnika. Przyrzeczenie to odbyło się w 76 rocznicę wybuchu powstania styczniowego, przy pomniku uczestników tego powstania. Było ono szczególnym przeżyciem dla drużynowego jako, że jego dziadek Józef Pilawski był uczestnikiem tego ostatniego zrywu narodowego w XIX wieku. Rodzina i harcerstwo ukształtowały postawę patriotyczną Zbigniewa Pilawskiego, Jej sprawdzianem stały się lata wojny i okupacji. Jak wielu z jego pokolenia aktywnie uczestniczył w wojnie obronnej 1939 roku pełniąc służbę obserwatora na dachu szkoły powszechnej. W czasie okupacji pracował nadal w harcerstwie, a w 1941 roku przystąpił do Związku Walki Zbrojnej później zaś został żołnierzem Armii Krajowej. Brał udział w wielu poważnych zadaniach bojowych. Działał pod pseudonimem "Jastrzębiec" i "Ostoja". Między innymi brał udział w akcji rozbicia ochrony wermachtu przy tartaku w Łętowni, rozbiciu magazynów z amunicją i granatami w Sarzynie, dostarczeniu broni do oddziału "Kmicica", rozbrojeniu posterunku policji granatowej w Bielinach, likwidacji niebezpiecznych konfidentów gestapo w Stalowej Woli, zabezpieczaniu przepraw z bronią i amunicją przez San, odbieraniu broni ze zrzutów w Bojanowie. Działalność w AK zakończył w Zaklikowie. Po powrocie do Rudnika przygotowywał się do wymarszu na pomoc walczącej w powstaniu Warszawie, niestety zamiary się nie udały. Chęć walki z okupantem spowodowała, że wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Skierowany do III Dywizji Piechoty przeszedł z nią szlak bojowy (walki pod Warszawą, forsowanie Wisły pod Górą Kalwarią, wyzwolenie Warszawy i Bydgoszczy, zdobywanie Wału Pomorskiego, Kołobrzegu, forsowanie Odry, ofensywa berlińska). W czasie walk o Kołobrzeg został ranny. Po zakończeniu działań wojennych znalazł się wraz z III Dywizji Piechoty na terenach województwa lubelskiego, stąd po trzech miesiącach służby wytypowano go na studia.
Pomyślnie zdał egzaminy wstępne na UMCS i został studentem medycyny wojskowej. W 1948 roku sierżant-podchorąży Zbigniew Pilawski został zdemobilizowany. W 1948 roku przeniósł się do Pomorskiej Akademii Medycznej, gdzie uzyskał dyplom lekarza i gdzie podjął pracę naukową. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę ( 183 prace naukowe). Angażował się w prace wielu organizacji i towarzystw społeczno-politycznych. Wielokrotnie odznaczony krzyżami, orderami. Zmarł 3 lipca 1987 roku. Zgodnie z wolą został pochowany na cmentarzu w Rudniku. Jego grób znajduje się tuż przy pomniku powstańców styczniowych w miejscu, z którego wyruszył w harcerską drogę.